22 mei Workation Puglie: hoe gaat het?

Workation na 3 weken

En hoe gaat het nu met mij & de workation? Zijn we al maatjes geworden? Ik heb al eerder gepost dat het voor mij niet makkelijk is. Vrijheid, werken en samenwerken/leven, hoe combineer ik dat? De eerste week moest ik echt mijn weg vinden, letterlijk en figuurlijk. De tweede week was vol met activiteiten en heb ik teveel meegedaan aan heerlijke maar (voor mij) lawaaierige etentjes, uitjes, koffie drinken enz. Met als gevolg: totaal overprikkeld. De derde week gaat het beter: ik check ’s morgens in met Karin en zeg wat ik ga doen. Om een stok achter de deur te hebben, om mezelf structuur te bieden, een afspraak met mezelf via haar. Dit gaat al een paar dagen goed: 2 uur met focus werken (schrijven boek, blogs, posts, video’s), 10 x 3 minuten rondje wandelen in het park, eten of (verg)eten, even eruit naar het plein, en weer 2 uur werken.

Wat was het plan?

Ik kwam naar de workation in Puglia met 3 vragen/wensen:

• Wil ik doorgaan met mijn boek De Alfabetdater?
• Welk ander non-fictie boek zou ik willen schrijven?
• Genieten van zon, dolce far niente, en daardoor open staan voor: “Let the magic happen.

Inzichten

1. Wil ik doorgaan met mijn boek De Alfabetdater?

• Voor 80% vond ik het ‘zonde’ om op te geven. Ik realiseer me dat een non-fictie boek schrijven veel makkelijker voor me is. Omdat het sneller kan, vanuit zichzelf al snel structuur biedt en resultaatgerichter voelt. Het schrijven van een roman vraagt van mij om meer discipline (bij het verhaal blijven), langere tijd achter elkaar met focus werken (anders weer uit het verhaal). Oftewel het heeft meer met aandacht te maken dan dat ik geen fantasie heb voor het vervolg (loads of that). Conclusie: ik heb het schrijven weer opgepikt en moet oppassen me niet te verliezen in posts of blogs schrijven (want dat is makkelijker en levert snel resultaat op). Oké, doen wat ik nu doe dus. 🙂
• Het ’s morgens inchecken bij iemand, helpt me om de afspraak met mezelf belangrijk te maken.

• In mijn vorige blog op Alfabetdater.nl heb ik via een survey gevraagd om mee te denken over subtitels. Dat was voor mij een leuke exercitie: een nieuwe tool gebruiken (Google Forms) en spannend afwachten hoeveel reacties er komen.
• Daarnaast heb ik een concrete stap gezet om de cover te laten ontwerpen. Jelena maakt drie ontwerpen. Binnenkort lees je dit in mijn volgende blog. Mooi voor de inspiratie: zo wordt het echt, krijgt bestaansrecht én zoals Esther Jacobs terecht zegt: ik kan al beginnen met de boekpromotie.

2. Welk ander non-fictie boek zou ik willen schrijven?

• Ik heb deze vraag tijdens de #dtv Durf Te Vragen sessie met de groep gesteld.

• Het format is om zelf stil te zijn (zie foto) en dat de anderen tips geven op post-its. Dit zijn de tips die ik kreeg.
• Doordat ik besloot om verder te gaan met De Alfabetdater, laat ik dit even liggen, wel heb ik een actie ondernomen over ghostwriting (zie volgende punt)
• Mijn verlangen om boeken te schrijven kan ook vorm krijgen door het schrijven van andermans boeken. Zo heb ik mijn website attyvandebrake.nl aangepast met het nieuwe aanbod: Ghostwriting.

• De #dtv sessie was voor mij  (en voor anderen die ook hun vragen stelden) heel leuk om te doen.

3. Let the magic happen: als een ‘halve zool’

• Mooie start van de dag: ik vind het leuk om mezelf met aandacht te kleden. Dat geeft een gevoel van ‘ik mag er zijn’.
• Zij van Bloei stuurde een meditatie (3x in de ochtend). De kleuren die bij mij opkwamen waren respectievelijk roze, groen en rood. Roze voelde als rustig en speels, groen voelde als ‘een dag alleen willen zijn, rust nodig hebben’ en rood als actie: ik danste op het plein die dag.
• Ik werd herkend in de supermarkt door de overbuurvrouw (lokaal wonen en werken werkt). Oftewel ik werd gezien.
• En zoals iemand zei na mijn dans op het plein: “Atty wordt nu door iedereen herkend.”
• Overigens, ik kan me over van alles druk maken, maar dansen op straat alleen of met anderen, dat maakt me dan weer helemaal niets uit.
• Ik gaf de bedelaar bij de uitgang van de supermarkt een donatie, drie keer hem voorbij gelopen. Ik zag hem.
• Ik zag een vrouw die wankelend bij een verkeersbord stond. Ze vroeg me of dit het ziekenhuis was. Een kort gesprekje in het Italiaans lukte. Ik bleef even bij haar totdat haar man kwam. Ik zag haar. En was blij dat ik even stil stond. Voelde oprechte verbinding. Dat ontroerde me.
• Mijn persoonlijke worsteling is zeker de combinatie van in en uit de groep bewegen. Het idee dat ik er niet bijhoor als ik niet mee-eet of drink, klopt rationeel niet, ik mag altijd aansluiten, maar er is toch een deel van mij dat zich buitengesloten voelt. Het zit in mijn hoofd. Dat snap ik. Wel een kunst hoor voor de gevoelige zielen onder ons. Ik realiseerde (pas nu) dat mijn filosofische gedachtegoed op de achtergrond raakt. Stil zijn (uit het hoofd), voelen wat nu goed voor me is, daar gaat het om. Mijn spirituele welzijn centraal stellen. Niet per se volgen wat ‘de groep’ doet. Wel knap hoor hoe sommigen daar zo stevig in (lijken) te staan. Daar kan ik van leren.
• De 10 x 3 minuten rondjes in het park wandeling doen me goed. Bewegen, uit het hoofd. Oude mannetjes in het park doen vrolijk mee.
• Mijn slipper ging kapot. Ik dacht: wat betekent dat? Door op blote voeten te lopen, aard ik meer. Ook kwam in me op ‘als een halve zool’ leven. Dit betekent ‘nietsnut’ of iets van ‘dommig’ doen. Ook een mooie aanbeveling. (Leuk voorbeeld: gisteravond vergat ik mijn buitendeur te sluiten. Deze stond de hele nacht wagenwijd open, dat dus)

Oftewel zoals iemand zei: een workation is eigenlijk therapie. 😉