10 apr Breaking column wedstrijd See All This

In het (online) kunstmagazine See All This van Nicole Ex stond in februari deze oproep. “Als ik oud ben, zal ik wonen in het huis van mijn schrijven. Ik zal elke dag in gevaar zijn en gelukkig en geen dag alleen. Maar eerst is het woord aan jou. Als dank. Als kans. Als feest. Want met deze 200ste Breaking-de-week-brief én De titel is een zinnetje bij De Bezige Bij op komst schrijven we een wedstrijd uit: schrijf mee en neem mijn plek in! 

De winnaars zijn bekend, ik zat daar niet bij, toch ben ik trots op mijn onderstaande bijdrage.

De plek

“Neem mijn plek in”, zei ze. “Ik ben even Ex-it, want ja, kijk, mijn boekpresentatie.” Substitutterig sta ik op met mijn wijsvinger zwevend in de lucht. De ongelovige dromer. Haar lege plek staart me verwachtingsvol aan. Briljantoranje vlakken zou ik willen toevoegen, wat natuurlijk heiligschennis is. Waar mysterie, schwung en ritme altijd zachtjes ruisen in het gras, past geen bruut geschreeuw.

Die plaats overnemen – al is het tijdelijk – vraagt om overgave. Uit het hoofd en springen in het hart. Het moodboard aan de muur verbeeldt met gele, groene en oranje tinten de benodigde lichtheid, natuur en lef. Zijn Kopland’s* ‘lege plekken in het hoge gras’ dan mijn bestemming? Hoe brutaal, maar het ongemaaide veld roept wel mijn naam.

En daarom lig ik tussen appelbomen in het gras te mijmeren over liefdes die naast me lopen. Soms dichtbij. Soms verdwaald. Ik schrijf zijn gedicht, zijn boek. De zoekwoorden worden doorgestreept. Verscheurde hoofdstukken liggen langs het pad, besmeurd met tranen en omwoelde aarde. De schrijfliefde is een verlaten moestuin met vergeten groenten.

Caravaggio zei eens: “Iedereen kan vervangen, maar niemand kan herhalen.” Soms voelt het alsof ik blijf zoeken naar die lege plek, zoals een zwerver zijn verdriet meesleept omdat liefde dakloos is. Is de reis niet de vervulling in plaats van het eindstation? Elke omzwerving is immers in zichzelf de eerste stap. Ach, ja briljantoranje is de metafoor voor mijn diepgewortelde behoefte aan afwisseling.

‘Ik heb altijd gewild dat ik dat was, een lege plek voor iemand, om te blijven.’ Zo puur, zo schoon is deze regel. Rutger Kopland dichtte dit verlangen om thuiskomen te tekenen. Ik dacht dat mijn hart dit zocht, het warme onthaal. Om ergens te blijven. En nu, na deze column, denk ik: nee, het ankeren is tijdelijk. Ergens zijn, kijken en door. Een bordje met ‘bezet’ hangt op haar deur.

*Geïnspireerd door mijn favoriete gedicht van Rutger Kopland

XIV

Ga nu maar liggen liefste in de tuin,
de lege plekken in het hoge gras, ik heb
altijd gewild dat ik dat was, een lege
plek voor iemand, om te blijven.